24 juni, 2009

Biografische perikelen


Toen onze held nog heel jong was sprong zijn moeder soms in woede op zijn rug heen en weer. Ze had zo graag een meisje gehad. Kop onder de koude kraan en de mattenklopper waren ook standaard. Moeder was ook steeds aan de rand van sterven, en derhalve moest dagelijks de dokter langskomen.
Ik kan mij wel voorstellen dat het je tekent, en tegelijk dat je denkt dat het zo hoort - kop onder kraan enzovoort.
Verdooft het gevoelens, tot ze er niet meer zijn?
Ongeacht het antwoord vraag ik mij af wat het doel is te vernemen dat een jongeman die op de een of andere manier "geen meisje kan krijgen" zijn onschuld op de Wallen verliest, en daar het geld uitgeeft dat hij verdient met het verlenen van diensten aan heren.
Als hij eindelijk "een meisje heeft" is zij twintig jaar ouder dan hij en zij maakt het uit als hij in dienst moet. Van enige emotie in negatieve of positieve zin vernemen wij niet.
Ik heb eerlijk gezegd ook geen idee wat dit alles met Provo en "de bevrijdende jaren zestig" te maken zou kunnen hebben. Misschien komt het nog.

Intussen is Roel van Duijns geschiedenis van de provotarische beweging geheel online te lezen...

Geen opmerkingen: