Refeodalisering, daarop komt het schuldenkapitalisme neer. Men wordt lijfeigene van de kapitaalsverhouding. Behartenswaardige woorden:
Ik, {Maurizio Lazzarato], heb de hypothese hernomen die Friedrich Nietzsche ontwikkelt: de fundamentele sociale relatie is niet de economische uitwisseling of de symbolische uitwisseling maar de relatie schuldenaar/kredietverstrekker. Een relatie die stoelt op vertrouwen, op de belofte waarbij de schuldenaar zich engageert om het krediet terug te betalen. Ik stel mezelf garant. Deze belofte die de toekomst engageert, speelt zich af in de toekomst, ligt in het hart van de kredietrelatie. Bepaalde middeleeuwse teksten verklaren het krediet als “diefstal van tijd”. Men zei toen dat de tijd aan God behoorde en dat de kredietverstrekkers dieven waren van de tijd van God. Vandaag behoort de tijd aan het kapitaal. Met het krediet doet men een voorkoop op de toekomst. Dit kan een positieve anticipatie zijn – dit was het geval voor de crisis -, maar vandaag is het een anticipatie die de toekomst volledig afsluit, met als enig perspectief de terugbetaling van de schuld. De crisis gaat verder, de groei is zwak, de schuldenberg vergroot. We zullen lange tijd geblokkeerd worden met deze “terugbetaling van tijd”. De terugbetaling van de schuld, is een toeëigening van tijd. En de tijd is het leven. (....)Vertaling van een interview met Lazzarato.
Nochtans heeft het kapitalisme het oneindige in de economie geïntroduceerd. De consumptie is niet gericht op bevrediging maar wil je doen overschakelen op een nieuwe consumptie. Het is dus een frustratie. Je hebt nooit gedaan met consumeren, je hebt nooit gedaan met betalen van schuld…
Meer hierover.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten